దుఃఖం... నిన్ను దాచాలంటే
అందరికీ సాధ్యం కాదని
తెలుసు...
పెల్లుబికే ఉప్పెనను
రెండుకళ్ళలో
దాచటం అంటే మాటలా?
బిందువులో సింధువును
చూపడం సులువే గానీ
గుప్పెడంత గుండెలోని
శోకాన్ని
ఆల్చిప్పలాంటి ఆ కళ్ళలో దాచటం ఎంత కష్టం?
ఆనందబాష్పాలు చిందిస్తే
బుగ్గల మీద జారిన
కన్నీటి చుక్కలు సైతం
వెండి తళుకులతో మెరుస్తూ
ఆనందాన్ని ప్రతిఫలిస్తాయి...
కాంతిని విఫలం (వక్రీభవించి)
చేసి
సప్తవర్ణాలను వెదజల్లుతాయి.
వేదనతో, ఆవేదనతో
ఆ కళ్ళు వర్షించే
ఆమ్లధారల ధాటికి
లేత గులాబి బుగ్గలపై
ఎప్పటికీ మిగిలిపోయే
చారికలుగా నిలిచిపోతాయి...
ముఖాన్ని...
కృత్రిమముఖంలో
దాచేసుకున్నా
ఆ ముఖం పైన కూడా
నీ అవశేషాలు
స్పష్టంగా కనిపిస్తూనే
ఉంటాయి...
మనస్సంద్రంలో
నిలువెత్తు కెరటాలతో ఎగసిపడే
దుఖాన్ని వర్షించాలంటే
వేయి కళ్ళు కావాల్సిందే...
వేలనదులై పారాల్సిందే...
నిన్ను నా చిరునవ్వులో
దాచే ప్రయత్నం చేస్తూనే ఉన్నా,
ఆ చిరునవ్వునే కన్నీరు
కార్పించే శక్తి
నీకు ఎవరిచ్చారో?